Rokið í rjúpnatalningu

Í morgun fór ég í árlegan rjúpnatalningarleiðangur vestur á Skógarströnd við þriðja mann. Sá enga rjúpu, en hins vegar sáu sjónarvottar tvær rjúpur fljúga yfir hausinn á mér á meðan ég var að brjótast um í birkikjarrinu sem vex þarna eins og óður arfi. Ekki bætti úr skák að í morgun var mjög hvasst á þessu svæði, en sem betur fer var úrhellisrigning næturinnar liðin hjá þegar talning hófst.

Þessi rjúpnatalning er mikilvægur hluti af hávísindalegri langtímarannsókn á vegum Náttúrufræðistofnunar. Ég er síður en svo nokkur frumkvöðull í þessum talningamálum, heldur fæ ég bara að fljóta með frændum mínum, þeim Sigurkarli og Sigurkarli. Við göngum alltaf sömu leið á sama svæði á hverju vori. Ég er ágætur í að ganga, en hins vegar tek ég yfirleitt ekki eftir neinu, því að ég lít á það sem skyldu mína að gera ferðina upp í bundnu máli þegar við komum í hús, og það þýðir auðvitað ekkert að reyna að yrkja og glápa á einhverja fugla samtímis.

Málið snýst sem sagt um tvennt. Í fyrsta lagi:

Í rokinu ráfa' eftir handriti.
Ég er rjúpnatalningarbanditi.
Í þröngskornu fleeci
ég þvælist í hrísi
og þekkist á rispum í andliti.

Og í annan stað:

Þetta eru nú allar rjúpurnar sem ég sá í morgun.

Athugasemdir

[Dofri Hermannsson, 13.5.2009 kl. 09:52]

Að ganga um landið er gaman
það gera má einn eða saman.
Þó er fúlt ef að rokið
gerir fólkið svo hokið
að það rispast allt ferlega í framan.

[Stefán Gíslason, 13.5.2009 kl. 10:28]

Góður, frændi!

[Úrsúla Jünemann, 13.5.2009 kl. 14:59]

Góðir!